Voor meer van Tim Mohin, schrijf je hier in voor zijn nieuwsbrief

Een ongekende politieke tsunami sloeg zondag toe toen president Joe Biden viel uit de presidentiële race. Binnen een paar dagen lijkt het vrijwel zeker dat de nieuwe Democratische presidentskandidaat vicepresident zal worden Kamala Harris.

Een regering-Harris zou een lange lijst van klimaatbeleidsmaatregelen erven die door de regering-Biden zijn gerealiseerd. President Biden beweert vaak dat hij meer heeft gedaan dan welke president in de Amerikaanse geschiedenis dan ook op het gebied van klimaat en duurzaamheid. 

Biden heeft de VS bijvoorbeeld weer betrokken bij het klimaatakkoord van Parijs – dat door bijna alle landen ter wereld wordt onderschreven. Na epische politieke gevechten keurde het Congres zijn ‘Inflation Reduction Act (IRA)’ goed – het grootste stimuleringswetsvoorstel voor klimaattechnologie in de geschiedenis. De tweeledige Infrastructuurwet en de Chipswet bevatten elk ook belangrijke klimaatbepalingen. De impact van al dit beleid is nog steeds merkbaar, terwijl de regering-Biden een lijst met duurzaamheidsregels heeft opgesteld die te lang is om hier op te noemen. Het presidentschap van Biden is niets minder dan transformerend geweest voor het bevorderen van de duurzaamheid in de VS.

Nu over naar vice-president Kamala Harris. Haar staat van dienst maakt het zeer waarschijnlijk dat een regering-Harris de focus op het klimaat zal voortzetten of zelfs verdiepen, met de nadruk op sociale rechtvaardigheid. Al in 2005, toen Harris procureur-generaal van San Francisco was, richtte ze een eenheid voor milieurechtvaardigheid op. De architect van de Californische klimaatwet (SB 253), Sen. Scott Wiener, die aan haar campagne voor dat kantoor werkte, zei: “Ik herinner me dat ze als officier van justitie erg gefocust was op vervuilingskwesties. ' 

In haar tijd als procureur-generaal voor San Francisco en Californië tussen 2004 en 2017 nam ze een harde houding aan tegenover olie- en gasbedrijven en andere vervuilers, waarbij ze tientallen miljoenen kreeg van BP, Chevron, Volkswagen, En anderen. Ze klaagde zelfs de regering-Obama aan in 2016 omdat het akkoord ging met het toestaan ​​van fracking voor de kust van Californië. Ze won de zaak, die leidde tot een verbod op alle offshore-fracking in de Stille Oceaan. 

Gedurende haar tijd als Amerikaanse senator, presidentskandidaat en vice-president heeft ze haar klimaatadvocaat voortgezet. Als senator was ze een voorstander van de ‘Green New Deal’. Tijdens de presidentiële voorverkiezingen beloofde ze 10 biljoen dollar voor klimaatneutraliteit (bijna tien keer meer dan het plan van Biden), stelde ze een CO10-belasting voor en een einde aan subsidies voor fossiele brandstoffen en fracking. Vervolgens bracht Kamala Harris als vice-president de beslissende stem uit bij het aannemen van de Inflation Reduction Act pleitte ervoor dat IRA-fondsen worden geïnvesteerd in achtergestelde gemeenschappen. 

Haar groene geloofsbrieven zullen echter ook haar achilleshiel zijn voor aanvallen van rechts terwijl ze haar anti-olie- en gasrecord verdedigt. Het is waarschijnlijk dat ze een aantal van haar standpunten zal temperen om een ​​breder stemblok aan te spreken, vooral in energierijke swing states als Pennsylvania. Christoffel Borick van het Muhlenberg College in Pennsylvania zei: “Kamala Harris zal meer openstaan ​​voor aanvallen op anti-fracking-posities…de kwestie kan impact hebben op een belangrijk deel van het electoraat in een staat waar presidentsverkiezingen in de marge worden gewonnen. '

Naarmate de race vorm krijgt, vormen de verschillen in klimaat en energie een duidelijke scheidslijn. Eric Beightel, een topfunctionaris van de Biden-regering, zei dat de terugkeer van Donald Trump naar het Witte Huis een succes zou zijn “Catastrofaal voor onze hoop en dromen over onze transitie naar schone energie.”

Twee dingen zijn duidelijk in dit snel evoluerende verhaal: klimaat en energie zullen een topthema zijn in de presidentiële race, en de klimaaterfenis van Biden staat op het spel.  

Verwante Artikel: Tim Mohin: Staten die Amerikaanse klimaatrapportage onvermijdelijk maken